کد مطلب:161210 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:243
حسین کیست
امام حسین علیه السلام دومین فرزند علی بن ابیطالب علیه السلام، در سوم شعبان سال سوم هجری دیده بجهان گشود. [1] اخبار ولادت و شهادت این بزرگوار، قبل از دوران حاملگی حضرت زهرا علیهاالسلام و نیز بعد از ولادت امام حسین علیه السلام، بارها و بارها توسط جبرئیل امین از سوی پروردگار، به محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم داده می شد و آن حضرت نیز برای اطرافیان بازگو می كردند. [2] حتی نام آن حضرت نیز از سوی پروردگار تعیین شد. [3] همچنین خبر تولد و شهادت امام حسین علیه السلام را پیش از رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم، تمام پیامبران خدا، از حضرت آدم تا رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم، از آن آگاه بودند و از آن متأثر می شدند. [4] .
امام حسین علیه السلام همواره، همراه و همنشین جد بزرگوار خود، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بوده و پیوسته با آن حضرت مأنوس و محشور بود. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم حسنین علیهم السلام را بسیار
دوست می داشتند و علاقه ی شدید خود را آشكارا به امت اسلام نشان می دادند. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به كرات فضایل آندو بزرگوار را به امت و اصحاب خود گوشزد می نمودند. در كلامی فرمودند: خدایا! دوست بدار كسی كه آنها را دوست بدارد: «من احبنی فلیحب هذین» [5] و یا می فرمودند: «من احب الحسن و الحسین فقد احبنی و من ابغضهما فقد ابغضنی» [6] . همچنین آن حضرت درباره ی شأن و منزلت این دو برادر فرمودند: «هما ریحانی من الدنیا» [7] . در ارتباط با امام حسین علیه السلام فضایل اختصاصی نیز آمده است كه یكی از مشهورترین آنها، روایت «حسین منی أنا من حسین» [8] می باشد.
حسین بن علی علیه السلام، 7 سال از زمان پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم را درك نمود كه عزیزترین دوران زندگی آن حضرت را تشكیل می داد. همچنین آن حضرت، 30 سال از عمر خویش را در كنار پدر خود علی بن ابیطالب علیه السلام گذراند. حسین بن علی علیه السلام در مواقع مختلف به دفاع از امیرالمؤمنین علیه السلام و مقام ولایت و امامت برآمد.
در مقابل ابوبكر كه در حال سخنرانی در منبر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود، اعتراض نمود و موجب همهمه ی مردم و انفعال ابوبكر شد. [9] این واقعه برای عمر بن خطاب نیز پیش آمد. [10] .
امام حسین علیه السلام در جنگهای جمل، صفین و نهروان حضور داشتند و در كنار پدر بزرگوارش به جنگ با پیمان شكنان و ظالمان پرداختند.
آن حضرت از سال 40 تا 50 هجری و در دوران امامت برادر خود امام حسن مجتبی علیه السلام نیز، حامی و تكیه گاه ایشان بودند و كاملا از سیاست های وی دفاع می نمود. آنجناب در برابر خواسته های مكرر مردم عراق مبنی بر عزیمت ایشان به كوفه، حتی پس
از شهادت برادرش، حاضر به قبول دعوت آنان نشد و می فرمودند: «مصالحه ی برادرم امام حسن علیه السلام، در راه رشد و رستگاری مردم انجام گرفته و تا وقتی معاویه زنده است، من آن را نقص نخواهم كرد» [11] ؛ یعنی همانگونه كه صلح معاویه بر امام حسن علیه السلام تحمیل بود، برای حسین بن علی علیه السلام نیز چنین بود. [12] در مواردی نیز اگر امام حسین علیه السلام نظر دیگری غیر از نظر امام حسن علیه السلام داشت، نظر برادر خویش را مقدم می داشت و مكرر می فرمود: «امام حسن علیه السلام، امام من نیز هست» [13] یا اینكه: «ما وظیفه داریم از تو پیروی كنیم، تصمیم با شماست» [14] .
امام حسین علیه السلام همواره، همراه و همنشین جد بزرگوار خود، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بوده و پیوسته با آن حضرت مأنوس و محشور بود. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم حسنین علیهم السلام را بسیار
دوست می داشتند و علاقه ی شدید خود را آشكارا به امت اسلام نشان می دادند. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به كرات فضایل آندو بزرگوار را به امت و اصحاب خود گوشزد می نمودند. در كلامی فرمودند: خدایا! دوست بدار كسی كه آنها را دوست بدارد: «من احبنی فلیحب هذین» [5] و یا می فرمودند: «من احب الحسن و الحسین فقد احبنی و من ابغضهما فقد ابغضنی» [6] . همچنین آن حضرت درباره ی شأن و منزلت این دو برادر فرمودند: «هما ریحانی من الدنیا» [7] . در ارتباط با امام حسین علیه السلام فضایل اختصاصی نیز آمده است كه یكی از مشهورترین آنها، روایت «حسین منی أنا من حسین» [8] می باشد.
حسین بن علی علیه السلام، 7 سال از زمان پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم را درك نمود كه عزیزترین دوران زندگی آن حضرت را تشكیل می داد. همچنین آن حضرت، 30 سال از عمر خویش را در كنار پدر خود علی بن ابیطالب علیه السلام گذراند. حسین بن علی علیه السلام در مواقع مختلف به دفاع از امیرالمؤمنین علیه السلام و مقام ولایت و امامت برآمد.
در مقابل ابوبكر كه در حال سخنرانی در منبر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود، اعتراض نمود و موجب همهمه ی مردم و انفعال ابوبكر شد. [9] این واقعه برای عمر بن خطاب نیز پیش آمد. [10] .
امام حسین علیه السلام در جنگهای جمل، صفین و نهروان حضور داشتند و در كنار پدر بزرگوارش به جنگ با پیمان شكنان و ظالمان پرداختند.
آن حضرت از سال 40 تا 50 هجری و در دوران امامت برادر خود امام حسن مجتبی علیه السلام نیز، حامی و تكیه گاه ایشان بودند و كاملا از سیاست های وی دفاع می نمود. آنجناب در برابر خواسته های مكرر مردم عراق مبنی بر عزیمت ایشان به كوفه، حتی پس
از شهادت برادرش، حاضر به قبول دعوت آنان نشد و می فرمودند: «مصالحه ی برادرم امام حسن علیه السلام، در راه رشد و رستگاری مردم انجام گرفته و تا وقتی معاویه زنده است، من آن را نقص نخواهم كرد» [11] ؛ یعنی همانگونه كه صلح معاویه بر امام حسن علیه السلام تحمیل بود، برای حسین بن علی علیه السلام نیز چنین بود. [12] در مواردی نیز اگر امام حسین علیه السلام نظر دیگری غیر از نظر امام حسن علیه السلام داشت، نظر برادر خویش را مقدم می داشت و مكرر می فرمود: «امام حسن علیه السلام، امام من نیز هست» [13] یا اینكه: «ما وظیفه داریم از تو پیروی كنیم، تصمیم با شماست» [14] .
[1] اصول كافي ج 1، ص 463 - بحارالأنوار، ج 44، ص 201.
[2] اصول كافي، ج 1، ص 464 - جلاء العيون شبر ج 2، ص 6 - بحارالأنوار، ج 44، ص 221 - حياة الامام الحسين عليه السلام ج 1، ص 27 - منتهي الامال، ص 281 - عوالم، ص 12 - كامل ابن اثير ج 4، ص 39 - كنز العمال ج 13، ص 656.
[3] جلاء العيون شبر ج 2، ص 6 - تاريخ الخلفاء، ص 188.
[4] بعنوان نمونه: آگاهي حضرت زكريا عليه السلام كه توسط جبرئيل به آن حضرت داده شد و پس از آن حضرت زكريا عليه السلام بر حسين عليه السلام مي گريست و تا سه روز از محل عبادت خود بيرون نيامد و با مردم ديدار نكرد. (بحارالأنوار، ج 44، ص 223).
[5] ترجمة الامام الحسين عليه السلام، ابن سعد، ص 135.
[6] همان، ص 136.
[7] همان، ص 131.
[8] همان، ص 137؛ همچنين: اسد الغابه ج 2، ص 20.
[9] موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، ص 111.
[10] كنز العمال ج 13، ص 654.
[11] ارشاد شيخ مفيد ج 2، ص 32 - انساب الاشراف ج 3، ص 151.
[12] علل قيام نكردن امام حسين عليه السلام در زمان معاويه را، در بخش پرسش و پاسخ تفصيلا بيان نموده ايم.
[13] موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، ص 202.
[14] همان.